OLOMOUC - 8 T/M 11 SEPTEMBER 2011

Donderdag 8 september 2011

Vandaag staan we een beetje op tijd op, want de rit naar Olomouc ligt voor ons. 

Ontbijten in ons restaurantje via de achterom, spullen bij elkaar zoeken en inpakken. Gastheer Martin helpt ijverig mee om onze bagage naar beneden te transporteren. Daarna gaan René en hij de auto ophalen die hopelijk nog achter die 2 deuren staat. Dat is gelukkig het geval en we laden alle spullen in. Martin zwaait ons na en laat nog snel even weten dat hij blij is dat we de moeite nemen om zijn land verder te verkennen dan alleen Praag, zoals de meeste toeristen doen. 

 

Het weer is niet echt mooi, de lucht is grijs en af en toe vallen er een paar druppels regen. Maar, zoals de vriendelijke man van de supermarkt vertelt, als we blijven glimlachen komt alles goed. Dus pakken we al glimlachend de verse broodjes voor de lunch in. Het zal inderdaad wel goed komen, want de afgelopen dagen werd het steeds droog als we uit de tram of uit het hotel stapten.    

 

De TomTom kan niet meteen satellieten vinden en daarom zet René zijn eigen ingebouwde navigator aan. Het is echt niet te geloven, maar we rijden na een kwartiertje Praag uit, regelrecht de goede weg naar Olomouc op.  Wat dat betreft hebben we het goed geregeld; René weet altijd de weg te vinden en ik zorg voor de wetenswaardige details van de vakanties.

 

Natuurlijk gaan we niet recht-streeks naar Olomouc, want volgens de reis-boekjes is er onderweg nog wel het een en ander te bekijken. De eerste stop is in Hradec Kralové. Het is droog. We bekijken het oude plein, maar zijn niet echt onder de indruk. Daarna lopen we een rondje en wandelen een stukje langs de Elbe. Er staat een groot museum langs de kade met boven de ingang twee afschuwelijk lelijke beelden. Toch maar even eentje gefotografeerd. De kerk blijkt dicht, wel zien we door het hek mooie ramen. Na een kopje koffie op het plein stappen we weer in de auto, op weg naar Pardubice.

 

De weg naar Pardubice loopt langs wat rommelige dorpjes en een vrij vlak landschap. Er is hier heel veel landbouw, echt geen koe, schaap of kip te zien. We verbazen ons over de kilometerslange groene pijpleiding die naast de weg loopt, door tuinen en over zijweggetjes heen. Waar zou die leiding voor zijn; gas, olie of heel iets anders? Pardubice is een industriestad met een oud centrum. We kunnen niet echt onze draai vinden en eten ons broodje aan de rand van een vrij groot park.

 

Dan maar naar Moravská Trebová, 360 m boven de zee-spiegel. Het landschap wordt onderweg steeds glooiender en we kunnen heel ver kijken. De weg wordt omzoomd door volgeladen perenbomen. Onderweg valt er een buitje, maar als we uit de auto stappen is het – echt waar – droog. Moravská Trebová is een aardig stadje met een mooi plein. Er staat een zogenoemde Pestzuil en er is een renaissance kerk. Maar eigenlijk wil ik naar het Franciscaner klooster dat opgeknapt is met donaties uit Nederland en een mooie bibliotheek moet hebben. Uiteindelijk vinden we het klooster wel, maar het is gesloten. Echt heel jammer.

 

Nu rijden we in een keer door naar Olomouc. De weg is smal en loopt door bossen en een sterk glooiend landschap. In Olomouc draaien we aan de hand van de TomTom straatje in en straatje uit, richting het centrum. We komen aan in een hoofdstraat met tramrails en gaan voor de laatste keer rechtsaf. De bedoeling is dat we de komende 3 nachten verblijven in Pension Angelus, waar we een appartement hebben gehuurd. We staan voor een oude hoge bewerkte deur die aan een kant open staat.
Bij binnenkomst worden we ontvangen door een aardige wat verlegen jongeman. Hij gaat ons voor en opent een deur direct rechts van de kleine receptie.

We zijn perplex. Aan de linkerkant is een eikenhouten hoekkeuken waar je ook kunt eten. In het midden leiden drie treetjes naar de badkamer die riant blijkt te zijn, met een Jacuzzi. Voor de keuken rechts is de deur naar de slaapkamer. Die is heel groot met een enorm en laag bed. Er zijn veel authentieke details. Ontzettend leuk om te zien hoe de huizen in zo’n Tsjechische stad zijn ingedeeld, met heel veel trapjes, hoekjes, kamers en kamertjes. Maar het leukste komt nog; bij het appartement hoort een groot rechthoekig terras over de hele breedte met uitzicht op een kathedraal. Het terras heeft een oneffen betonnen vloer waarin een ronde ruime is uitgespaard voor de oude boom. Op het muurtje rondom staat een verveloos houten hek. Er staat een tafel met 4 witte plastiek stoelen. Aan de rechterkant leidt een totaal vervallen en verveloze deur naar… Ja naar wat? Dat zal wel een raadsel blijven. Al met al zijn we er van overtuigd dat we ons hier de komende dagen wel thuis zullen voelen.

 

De jongeman gaat met René mee om de auto te parkeren. Ook hier weer een binnenplaatsje met een grote hoge deur ervoor. We krijgen wat adviezen over leuke restaurantjes in de buurt. Nadat we ons geïnstalleerd hebben, gaan we eens kijken naar een van die restaurantjes. Het blijkt een restaurant annex bierbrouwerij te zijn. Grote roodkoperen  stookketels staan in een hoek. Op de houten vloer staan lange tafels en kleine tafeltjes. Aan de lange tafels zitten zo’n 25 mannen, waarschijnlijk van een sportclub. Ze drinken bier en hebben veel plezier. De dienstertjes rennen af en aan en begrijpen alles. We eten alweer uitstekend voor een zacht prijsje.

=================================

Vrijdag 9 september 2011

Om 8 uur rollen we ons lage bed uit. Het bed thuis komt ons ineens voor als seniorenhoogte, terwijl dat het toch echt niet is.

Ondanks dat we dit speciale appartement hebben, staat er toch in een soort huiskamer een ontbijt klaar. Tot een zeker misnoegen van René met sneetjes grijzig Tsjechisch brood en daar houdt hij niet zo van. Maar voor de rest is het prima.

We besluiten Olomouc te gaan bekijken. Het is gewoon een grote stad met trams, taxi’s en bussen. Maar wat opvalt is dat de mensen hier zo relaxed zijn. Je ziet niemand die alleen maar zijn ogen op een beeldschermpje gericht houdt en er zijn ook niet veel mensen die door hun mobieltje lopen te kletsen. Ze praten hier gewoon met elkaar en kijken elkaar aan. Het is toch vreselijk dat wij dit langzamerhand als bijzonder ervaren.

Verder is hier geen toerist te zien. In Praag liepen veel grote groepen achter reisleiders met een ballon of bordje aan te sjokken. Maar hier niets van dat al. Wel is alles in het Tsjechisch en hoewel we een beetje aan de klank gaan wennen – vloeiend en melodieus – verstaan we er geen woord van. Ook is het schrift praktisch niet te herleiden via Duits, Frans of Italiaans. Er spreken hier ook niet veel mensen Engels of Duits, het is dus allemaal een beetje gokken naar elkaar toe en gebarentaal gebruiken.  

De kathedraal waar we op uitkijken blijkt niet een kathedraal, maar dé gotische kathedraal, Sint Wenceslas genaamd. De heilige Wenceslas is vlak bij de kerk vermoord, vandaar. Bij nadere bestudering een grote kerk met een indrukwekkend interieur. We dreutelen een beetje in de rondte en René ontdekt in de catacomben een tentoonstelling. Hij gaat niet naar beneden, maar ik wel. Achter een tafeltje zit een oudere heer met van die gelovige lichtblauwe ogen. Hij knikt vriendelijk en overhandigt mij een catalogus van de tentoonstelling. Ik mag hem houden. De tentoonstelling is de moeite waard, met grafstenen van bisschoppen uit lang vervlogen tijden, schilderijen en kazuifels.

Intussen heeft René in de kerk aan een rondlopende suppoost gevraagd of er gefotografeerd mag worden. Het mag. Ze lijken vereerd dat er zomaar buitenlanders hun kerk komen bewonderen.

Na de kerk lopen we door naar het centrum dat niet ver weg is. Er is een boven- en een benedenplein. Het bovenplein is enorm groot en in het midden staat het historische raadhuis. Rondom zijn veel huizen gerestaureerd, met sommige zijn ze nog bezig. Er wordt een soort moderne poppenkastvoorstelling gegeven en het is leuk om te zien hoe de kindertjes als gebiologeerd staan te kijken. We verstaan er natuurlijk niks van, maar het komt toch allemaal heel overtuigend over. Op het plein staan boekenkraampjes opgesteld en er is zowaar ook een astronomische klok. Een groot podium en stoelen doen vermoeden dat er het weekend hier iets staat te gebeuren.  

Ook staat op het plein een zuil van 35 m hoog, de Zuil van de heilige Drie-eenheid. Het is een enorm ding en je kunt het mooi of lelijk vinden, maar het is wel een soort offergift/symbool ter nagedachtenis aan de slachtoffers van de pest. En hij staat op de lijst van de Unesco.

We wandelen over het bovenplein naar het benedenplein. Ook hier is de sfeer ontspannen en er is markt met groenten en fruit en artikelen die we niet thuis kunnen brengen.

Bij het verder verkennen van de stad valt het op dat er geen souvenirwinkeltje te zien is. René kan dus voorlopig even geen nieuwe pet aan zijn verzameling toevoegen.

Zo langzamerhand komen we bij de halfronde hoge stadsmuur. Aan de buitenkant van de muur is een park in een halve cirkel. Het is er rustig, maar er wordt wel hard gewerkt aan een opknapbeurt. Het belooft allemaal prachtig te worden en geheel in de sfeer die er nu heerst. Er is ook nog een botanische tuin, maar daar kunnen we vanwege de werkzaamheden niet goed bij komen. Op de hoek van het park drinken we in een studentententje koffie. Ook hier gebarentaal.

We keren terug naar het apparte-ment en omdat we geen bakker, slager enz. hebben kunnen ontdekken, gaan we op internet (zo erg is het met ons gesteld…) kijken of er in Olomouc een Lidle is. Een paar kilometer verderop blijkt er eentje te zijn. We halen de auto op, doen boodschappen en rijden door naar een mooi meer in de buurt. Hier nuttigen we onze lunch. Er is een kleine parkeerplaats bij het meer, maar omdat ze hier niet op toeristen zijn ingesteld zijn er geen bankjes of tafels. Hier moet je gewoon je billen laten zakken op een zanderige graspol met mieren en niet zeuren, maar genieten van het uitzicht. Aldus doen we.

Na de lunch bekijken we onze lijst met dingen die we zouden kunnen gaan bekijken. De keus valt op kasteel Buzouv, 30 km naar het noorden. Het kasteel is aan de buitenkant sprookjesachtig en het ligt op een hoge dichtbeboste heuvel. De rondleidingen zijn elk uur, maar we hebben geen zin daarop te wachten. Alweer met gebarentaal maken we op de binnenplaats duidelijk dat we vanille-ijs en caramel-ijs willen op ons hoorntje. Vanille komt niet over, het wordt walnotenijs, ook lekker.

Er is een souvenir-winkeltje dat alleen kaarten en kaarsen verkoopt. Maar omdat je ook nog een hoge trap op moet om er te komen, is het er niet druk. Beter gezegd, ik loop daar in mijn eentje, maar ben snel uitgekeken. Langs een smal bospad met een steile diepte aan een kant maken we een wandeling rond het kasteel.

Via allerlei binnenweggetjes en door kleine dorpjes rijden we terug naar Olomouc.

We drinken een wijntje op ons geweldige terras en gaan eten in een Italiaans restaurant aan het grote plein. Wanneer we het restaurant uitkomen horen we de klanken van een opera. Er staan een paar duizend mensen op het plein te genieten van de voorstelling met zang en dans en wij voegen ons ertussen. Een bijzondere ervaring.

==================================

Zaterdag, 10 september 2011 

Bij het opstaan blijkt het best lekker weer. Wel veel bewolking, maar de temperatuur is goed. Na het ontbijt maken we plannen voor deze dag.

Tsjechië is mooi, maar je moet wel moeite doen om mooie plekken te vinden. We willen graag naar de Moravische Kars, een gebied met dichte bossen en grotten.

De rit gaat van Olomouc via Vyskov naar Krtiny. Daar staat een enorme kerk waar net een bruidspaar op de trappen poseert met de familie. Het is een heel gedoe, want eerst moet het bruidspaar op de foto met ouders, dan met broers en zussen, vervolgens met tante Truus en haar man, enz. Alles gaat er gedisciplineerd aan toe en de aanwijzingen van de fotograaf worden braaf opgevolgd. In het plaatselijke restaurant nemen we ons gebruikelijke kopje koffie. Een cappuccino blijkt hier koffie met melk en een vleug kaneel. Best lekker.

We gaan door naar Jedovnice, een slaperig dorp, waar we maar niet stoppen. Uiteindelijk komen we bij de parkeerplaats bij de grotten van Mocacha. Tot onze verrassing is het er druk. Je ziet maar weinig auto’s op de weg, maar veel mensen zijn toch op hun vrije zaterdag hier naartoe gekomen. Buitenlanders zijn er niet, nou ja, behalve wij dan. Er staan allerlei borden in het Tsjechisch en zowaar ook in het Engels. Helaas staan even verderop alleen weer Tsjechische aanwijzingen, zodat we maar een beetje raden hoe we moeten lopen. Goed geraden, want we komen bij een platvorm waar je een ontzettend diepe kloof in kijkt. Absoluut niet geschikt voor mensen met hoogtevrees. Ik heb gelukkig alleen maar hoogtevrees als er geen houvast is. En om de beloofde grot te zien, moet je toch echt een beetje naar voren hangen. René heeft het al snel bekeken en wacht geduldig tot mijn nieuwsgierigheid is bevredigd. Halverwege van al die diepte is aan de linkerkant ook een platform en daar vandaan kun je zo de grot inkijken. Daar moeten we natuurlijk heen. We volgen een bospad en dalen een steile onhandige trap af. We bedenken dat we ook weer omhoog moeten, maar dat is van later zorg. Op het platform heb je een geweldig zicht op de grot.

De opening is gigantisch hoog en dat zie je goed als er mensen verschijnen. We blijven een tijdje op deze plaats om al die prachtige natuur op ons in te laten werken. Maar daarna moeten we toch echt weer naar boven. Slecht voor ons hart, goed voor onze conditie!

We vinden een plekje om ons broodje op te eten en gaan dan op weg naar  Boskovice. Daar wandelen we over het langgerekte plein met aan elke kant een kerk en steken door naar de Joodse wijk. Plotseling, tussen al die huisjes, ontdekken we een piepklein wijnwinkeltje. Het lijkt ons leuk om daar een paar flesjes wijn te kopen en we stappen naar binnen. De wijn ligt in keurige rekken en allerlei decoratiestukken van en met kurk sieren de winkel. Achterin blijkt ook nog een smalle gang te zijn met allerlei wijnrekken. De goede man in de winkel raakt helemaal van slag als hij in de gaten krijgt dat we toeristen zijn. Hij biedt ons een glaasje supernieuwe wijn aan, nog ongezeefd. Het is erg lekker. Bij het afrekenen krijgen we een korting waarvan we niet zeker weten of die zo hoog bedoeld is, maar omdat de man geen woord over de grens spreekt en we niet in allerlei goedbedoelde opmerkingen verzand willen raken die toch niet verstaan worden, accepteren we de rekening zoals die is en stappen het winkeltje weer uit.   

Via allerlei binnenwegen en dorpjes keren we terug naar Olomouc.

Ik ga aan de slag voor deze blog en René vermaakt zich door over het terras heen de straat in te kijken. Daar lopen tussen de voorbijgangers regelmatig mensen die toch een beetje naast de normale wereld lijken te leven. Ze praten hardop, lopen onzeker of gaan gewoon op een stoep zitten met wezenloze blik. Ze zijn niet dronken, maar gewoon een beetje de weg kwijt. Dat zie je bij ons toch minder vaak.

Het is een mooie zomeravond (24 graden) en we eten op het terras van weer een ander restaurantje bij het plein. René zijn gebruikelijke biefstukje en ik penne met kip en spinazie. En ik bestel een komkommersalade. Er komt een groot diep bord tot de rand gevuld met sliertjes komkommer drijvend in veel vocht. Apart, maar lekker. 

===================================